θεατρικό παιχνίδι με αφορμή την ΑΝΑΚΥΚΛΩΣΗ

Από την ομάδα των ΠΡΑΣΙΝΩΝ –Αννίτα, Ιωάννα , Λήδα, Αθηνά και Στεφανία
(μουσική)

ΑΦΗΓΗΤΗΣ : _Κάποτε ,στην πόλη των σκουπιδιών ζούσε ένα μικρό χαρτάκι που δεν είχε όνομα ,
γιατί εκεί τα χαρτάκια παίρνουν το όνομά τους ανάλογα με το επάγγελμα.
Γι’ αυτό το χαρτάκι ήθελε να αποκτήσει επάγγελμα.
Πήγε και ρώτησε το φίλο του τον εφημερίδα.

(μουσική)

ΜΙΚΡΟ ΧΑΡΤΑΚΙ : Γεια σου εφημερίδα!

ΕΦΗΜΕΡΙΔΑΣ : Γεια σου μικρό χαρτάκι ,τι ζητάς ;

Μ.Χ. :Εφημερίδα ,μήπως ξέρεις πού μπορώ να βρώ δουλειά;

ΕΦ.: Μα, στο εργοστάσιο ανακύκλωσης φυσικά !

Μ.Χ. : Σ’ ευχαριστώ πολύ! Πάω αμέσως εκεί!

(μουσική)

ΑΦΗΓ.: Κι έτσι το μικρό χαρτάκι δρόμο παίρνει ,δρόμο αφήνει, και φτάνει
( *μουσική σύντομη) στο εργοστάσιο της ΑΝΑΚΥΚΛΩΣΗΣ!!

Μ.Χ. : ΠΏ, ΠΏ! Τι μεγάλο εργοστάσιο….

ΤΕΝΕΚΕΔΑΚΙ : Ε! εσύ μικρέ φύγε από δώ ,δε βλέπεις ότι κάνουμε έργα (αιφνιδιάζοντάς το).

Μ. Χ. : ΩΧ, με τρομάξατε! Ψάχνω για δουλειά ,μήπως ξέρετε πού μπορώ να βρω ;

. ΤΕΝΕΚΕΔΑΚΙ : Φυσικά, πήγαινε στον κύριο Χαρτόκουτο, τον διευθυντή του εργοστασίου.

Μ.Χ. : Σας ευχαριστώ, τρέχω.

(μουσική)

Μ.Χ. : Γειά σας κύριε Χαρτόκουτε. Ψάχνω να βρώ τι να γίνω.

Χαρτόκουτο: Μμμμ, Θα ήθελες να γίνεις χαρτόκουτο σαν κι εμένα ;

Μ.Χ. : Όχι…

Χαρτόκουτο : Μμμμ, Θα ήθελες να γίνεις εφημερίδα ;

Μ.Χ. : Όχι…

Χαρτόκουτο : Και τι θα ήθελες να γίνεις τέλος πάντων ;

Μ. Χ. : Το αποφάσισα ,θέλω να γίνω ΒΙΒΛΙΟ.

(μουσική)

Κι έτσι το μικρό χαρτάκι έγινε το βιβλίο με την ιστορία της ζωής του!!

Α Ν Α Κ Υ Κ Λ Ω Σ Η

Ποίημα της μαθήτριας ΛΗΔΑΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ

Τα σκουπίδια τα πολλά
Φεύγουνε με φορτηγά
πάνε στη χωματερή
δε τα θέλει πια κανείς.

Μπρος παιδιά !
Ανακυκλώστε !!!
Τη ζωή των δέντρων
Σώστε !!!

Τα χαρτιά , τα γυαλικά
ας τα στέλνουμε μακριά
που τα κάνουνε ξανά
μπουκάλια ,κονσέρβες, κουτιά !

Μπρος παιδιά !
Ανακυκλώστε !!!
Τη ζωή των δέντρων
Σώστε !!!

Χρησιμοποίησε ξανά
τα πράγματά σου τα παλιά
με τις κονσέρβες τις παλιές
φτιάξε ΄συ κατασκευές

. Μπρος παιδιά !
Ανακυκλώστε !!!
Τη ζωή των δέντρων
Σώστε !!!

Φωτιές στα δάση από τον Παύλο Λιντοβόη

ΟΧΙ φωτιά μεσ΄το δάσος
αλλιώς θα σας συλλάβει ο νόμος !!

Λυπηθείτε τα καημένα τα ζωάκια
που χάνουνε φωλίτσες και μωράκια !!!

Πυρκαγιά Θα πιάσει
αν πετάτε κάτω τσιγαράκι

Προσοχή στου δάσους τη ζωή
ΟΧΙ φωτιές , ΟΧΙ, ΕΜΠΡΗΣΜΟΙ !!!

η ρύπανση της θάλασσας

Η ΘΑΛΑΣΣΑ είναι ωραία
όταν είναι καθαρή
να μεγαλώνουνε τα ψάρια
να τη χαιρόμαστε κι εμείς

Ποτέ σκουπίδια μην πετάτε
στη θάλασσα την καθαρή
γιατί κι αυτή με τη σειρά της
θα μας εκδικηθεί !!!!!

Χαρτί , μέταλο ,γυαλί της Νίνας Κουτσογιάννη

ΑΝΑΚΥΚΛΩΣΗ

Χαρτί , μέταλο ,γυαλί
είναι χρήσιμα πολύ
όμως όταν όλα τελειώσουν
πρέπει κάτι να ΄βρω για να ξανανιώσουν

Εννέα γράμματα όλο σημασία
είναι η ΑΝΑΚΥΚΛΩΣΗ!! συναρπαστικό!
μάζεψε ότι μπορείς
χαρτί ,γυαλί, μέταλο και ξύλο..και θα δεις..!

θα τα πάρει ένα φορτηγό
θα τα πάει σε μέρος θαυμαστό
εκεί θ΄αλλ'αξουν όλα
και στη γη θα ΄ρθουν ξανά με τραγούδια και χαρά

Έτσι είναι οι στιγμές
ξεκινάμε με ευχές
και αν είσαι ανακυκλωμένο ύλικο
σίγουρα ΑΘΑΝΑΤΟ είσαι!!!

ΤΟ ΔΑΣΟΣ ., .ΑΝΑΚΥΚΛΩΝΕΙ (της μαθήτριας Ιωάννας Μαλανδράκης)

Είμαι η Δόνη το χελιδόνι και θέλω να μοιραστώ μαζί σας την ιστορία μου.
Αλλά ας ξεκινήσουμε από την αρχή παρακαλώ ...
Το σπίτι μου ... Νομίζω ότι είναι το ομορφότερο του κόσμου. Όχι ότι είναι δικό μου. Αλλά είναι
το καλύτερο. Όταν φύγαμε με την οικογένεια μου να πάμε διακοπές, γιατί όπως γνωρίζετε τα χελιδόνια κρυώνουμε και πάμε διακοπές σε πιο ζεστά μέρη το χειμώνα, δεν ήθελα να το αφήσω. Η μαμά μου με διαβεβαίωσε ότι θα επιστρέψουμε πολύ σύντομα και εγώ θέλοντας και μη ακολούθησα την οικογένεια μου σε ένα μέρος που το λένε Αφρική. Δεν έχω παράπονο ήταν παρά πολύ ωραία. Ζέστη, ωραιότατα σκουληκάκια, ούτε μελέτη ούτε τίποτα. Αλλά η σκέψη μου ήταν πίσω. Στο δάσος και στο σπίτι μου.. Μια μεγάλη, ζεστή φωλια που την εφτιαξαν η μαμά μου με τον μπαμπά μου όσο εμείς κάναμε ένα σωρό σκανταλιές και μακροβούτια από τα κλαριά του δέντρου που μας φιλοξενούσε. Το δωμάτιο μου το διακόσμησα μόνη μου με υπέροχα καφετιά κλαράκια και πράσινα φύλλα που βρήκα σε ένα από αυτά τα μακροβούτια. Βεβαία στραμπούλιξα λίγο το δεξί μου φτερό και άκουσα και μια κατσάδα, αλλά άξιζε τον κόπο. Πετούσαμε και πετούσαμε μέρες ολόκληρες ώσπου επιτελούς ... το είδα.
Μα δεν ήταν το δάσος μου αυτό. !!!
Αποκλείεται να ήταν ο παράδεισος που άφησα πριν από λίγους μήνες πίσω μου. Ανάμεσα στα δέντρα ΜΟΥ και τα λουλούδια ΜΟΥ τώρα υπήρχαν χιλιάδες σκουπίδια! Μπαταρίες πεταμένες παντού, πακέτα από τσιγάρα, άδεια μπουκάλια ... Χάλια. Δεν ήθελα να μείνω εκεί . ~ Μπήκα κάτω από την φτερούγα της μαμάς μου και άρχισα να κλαίω. Σε λίγο άρχισαν να κλαίνε και τα άλλα μωρά. Πανζουρλισμός στο δάσος.!!
Οι γείτονες μας, τα άλλα πουλιά και ζωάκια, μας είπαν για τις ορδές των εκδρομέων που είχαν κάνει το σπίτι μας χωματερή.!!! Για τους ανθρώπους που είχαν τάχα έρθει για να απολαύσουν το δάσος και είχαν αφήσει πίσω τους αυτό το τραγικό θέαμα. Για εκείνους πουμας επισκέφθηκαν για καθαρό αέρα και κάπνιζαν σαν φουγάρα. Και όχι μόνο αυτό αλλά
μας άφησαν και τα άδεια τους πακέτα για να μην τους ξεχάσουμε. Για τα παιδιά που προτίμησαν να ακούσουν εκκωφαντικά μουσική αντί για τα κελαϊδίσματα των πουλιών και στο τέλος πέταξαν τις μπαταρίες τους μέσα στο χώρο που ζούσαμε.
Έκπληκτη ένιωσα τα δάκρυα της μαμάς μου να σταλάζουν στις φτερούγες μου και ύψωσα
το κεφάλι μου να την κοιτάξω. Έκλαιγε η μαμά μου! Και όχι μόνο. Έκλαιγαν και η χελώνα, τα λαγουδακια, τα κοτσύφια, τα ελάφια, όλοι ...
Φαίνεται όμως ότι μερικές φορές τα ζώα έχουμε πολύ περισσότερο μυαλό από τους ανθρώπους. Καταλάβαμε ότι με τα κλάματα δεν θα βρίσκαμε ποτέ λύση. Και η λύση ήταν μια
Να καθαρίσουμε εμείς το δάσος από τις βρωμιές που μας άφησαν.
Η δασκάλα μας η κυρία κουκουβάγια, που κατά βάθος την φοβόμουν και λίγο μας είπε ότι υπάρχει κάτι που θα μας έσωζε. Η ανακύκλωση. !!!!
Ιδέα δεν είχα τι ήταν αυτό. Τελικά ήταν πολύ υπομονετική μαζί μας. Μας εξήγησε ότι για να καταφέρουμε να απαλλαγούμε από όλα αυτά τα σκουπίδια καλό θα ήταν να τα μοιράσουμε σε ομάδες και να τα μεταφέρουμε σε κάτι μεγάλα κουτιά που ήταν στον δρόμο έξω από το δάσος. -
Ξεκίνησα να λέω ότι είναι μακριά και θα κουραστούμε αλλά το ράμφος της μαμάς μου με επανάφερε γρήγορα στην τάξη. Χωριστήκαμε σε ομάδες και ξεκινήσαμε την περίφημη
ανακύκλωση.
Όλα τα ζώα μετέφεραν και από κάτι. Ακόμη και τα χελωνάκια, αργοπορημένα αλλά πανευτυχή άδειαζαν το δάσος από τα σκουπίδια. Γεμίσαμε 17 κάδους.!!! Βέβαια η φίλη μου η Νελη το κουνέλι, μου είπε ότι δεν μπορεί να έχω μετρήσει 17, αφού ξέρω και μετράω μόνο μέχρι το 1Ο, αλλά πάντως ήταν πάρα πολλοί. Κουραστήκαμε και γκρινιάζαμε αλλά δεν
σταματήσαμε λεπτό. Το δάσος μας έγινε πάλι όπως το είχαμε συνηθίσει. Καθαρό και όμορφο. Και θα σας πω και ένα μυστικό. Εμείς τα πουλιά, αποφασίσαμε όταν θα ξαναεχουμε ανεπιθύμητους επισκέπτες να κάνουμε κάτι πιο ... δραστικό από το να κλαίμε. Ξέρετε τι . Ο μπαμπάς μου λέει πως είναι αγένεια. Εγώ πάλι σκέφτομαι ότι το κουτσούλισμα είναι ότι πρέπει ...

αγιος αναστασιος ο πέρσης

μουσείο μαραθωνιου δρομου